هر رفتاری که شرایط سالم و بی‌طرفانه نظرسنجی را نقض کند، مصداق بارز تخلف است؛ آنچه عاد

 کد خبر: ۳۴۴۶۴۶تاریخ انتشار: ۲۱ شهريور ۱۳۹۲ - ۱۶:۳۷هر رفتاری که شرایط سالم و بی‌طرفانه نظرسنجی را نقض کند، مصداق بارز تخلف است؛ آنچه عادل فردوسی‌پور در انجامش مهارتی ویژه دارد  اعمال تقلب در فرآیند یک نظرسنجی، تنها به معنای دست بردن در نتایج آن و بالا و پایین کشیدن پاسخ‌ها نیست. در واقع هر رفتاری که شرایط سالم و بی‌طرفانه نظرسنجی را نقض کند، مصداق بارز تخلف است؛ آنچه عادل فردوسی‌پور در انجامش مهارتی ویژه دارد! حقیقت آن است که تهیه کننده و مجری نود این دوشنبه شب نیز از همه ترفندهای قدیمی‌اش برای مداخله در نتایج نظرسنجی برنامه سود برد و در نهایت هم به نیت باطنی‌اش رسید. بدون تردید یکی از ابتدایی‌ترین اصول برگزاری یک نظرسنجی معتبر این است که پرسش‌شونده‌ها تا قبل از اعلام نظرشان، به هیچ وجه از آرای دیگران مطلع نباشند و به شکلی کاملا مستقل نظر واقعی خودشان را ابراز کنند. اگر کسی قبل از شرکت در نظرسنجی از کم و کیف نتایج آگاه شود، ممکن است تحت تاثیر بقیه پرسش‌شونده‌ها قرار بگیرد؛ مثلا به خاطر تمایل غریزی بشر برای پیوستن به جمع اکثریت، ناخودآگاه به گزینه پرهوادارتر رای بدهد و یا از دیدن مهجوریت گزینه مطلوبش دلسرد شود و به کلی قید ارسال نظر را بزند. کاملا طبیعی است که چنین مساله‌ای، می‌تواند صحت و سلامت نظرسنجی را مخدوش کند، اما عادل به شکلی آگاهانه این اصل واضح علمی را نادیده می‌گیرد تا به هرچه سنگین‌تر شدن کفه گزینه دلخواهش یاری برساند.   به گزارش تماشاگر به نقل از قانون فردوسی‌پور در آخرین برنامه نود یک بار دیگر تاکتیک همیشگی‌اش را به کار برد. او از همان ابتدا شمشیر را علیه داربی 77 از رو بست و نشان داد که اراده‌اش بر پایه «خیلی ضعیف» معرفی کردن این بازی استوار است. عادل که به لطف عوامل پشت صحنه‌اش لحظه به لحظه در جریان تحولات نظرسنجی قرار دارد، اولین بار کمتر از 20 دقیقه پس از شروع برنامه به اعلام نتایج پرداخت. در این لحظه روشن شد که از بین 500 هزار شرکت کننده، 69 درصد با آقای مجری هم‌عقیده‌اند و به گزینه 4 رای داده‌اند. مطابق ساده‌ترین اصول دانشگاهی، نظرسنجی نود از همین لحظه به بعد مخدوش و فاقد اعتبار می‌شود. در واقع دو میلیون نفر بعدی که پس از آگاهی از نتایج اولیه این نظرسنجی رای داده‌اند، به وضوح تحت تاثیر همین الگو قرار داشته‌اند و بنابراین آرای آنها نمی‌تواند واجد شرایط طبیعی و قابل قبول تلقی شود. در تایید این ادعا می‌توان به جهش خیره‌کننده و 9 درصدی گزینه 4 تا پایان برنامه اشاره کرد؛ اتفاقی که خشنودی و لبخند ظفرمندانه عادل را به همراه آورد. پژوهشگران اجتماعی به سادگی می‌توانند شهادت بدهند که چنین تفاوت بزرگی بین یک‌پنجم ابتدایی و چهار پنجم انتهایی نتایج یک نظرسنجی عملا غیرممکن است و این پدیده هرگز توجیه منطقی ندارد. با این همه اما عادل فردوسی‌پور -این استاد فرزانه دانشگاه- به دفعات در برنامه‌اش سور و سات چنین تقلبی را فراهم می‌کند تا نشان بدهد تعداد هر چه بیشتری از مردم با او هم‌عقیده‌اند!  جالب اینجاست که عادل حتی به همین مقدار از تخلف هم بسنده نمی‌کند و ضمن بمباران تبلیغاتی بیننده‌ها به سود گزینه مورد علاقه‌اش، کسانی که نظر دیگری دارند را هم مورد تحقیر قرار می‌دهد. او رییس فدراسیون فوتبال را صرفا به دلیل باور متفاوتش در این زمینه به باد تمسخر می‌گیرد و از سر استهزاء و ترور شخصیتی سوال می‌کند: «منظورتان همین مسابقه جمعه است دیگر؟» دوستانش آیتم‌های ضد داربی را که در تمام آنها به بالا تا پایین این بازی فحش داده شده یک به یک پخش می‌کنند و بعد لابلای این هجمه وحشتناک، به مضحک‌ترین شکل ممکن مدام سوال مسابقه پیام کوتاه تکرار می‌شود تا مردم به شکل آزادانه(!) انتخاب کنند که بالاخره داربی خوب بوده یا نه؟ در مسیر درهم کوبیدن بازی جمعه، او و حاج‌رضایی خیلی راحت و بدون مزاحم با هم پینگ‌پنگ بازی می‌کنند. تا آخرین دقایق برنامه هیچکس برای دفاع از کیفیت داربی روی خط دعوت نمی‌شود و تنها کسی که برخلاف میل مجری نود دست به این کار می‌زند، ناگهان با ریشخند فردوسی‌پور و استدلال عجیب و غیرمنطقی او وادار به سکوت می‌شود: «آقای شیرینی شما که تازه دو سال است به فوتبال آمده‌اید این بحث‌ها را ول کنید» و ما به این فکر می‌کنیم که در دو سال اول پخش برنامه نود، چند نفر می‌توانستند همین جمله خرد کننده را به خود عادل بگویند و نگفتند!  با این همه اواسط برنامه دل فردوسی‌پور طاقت نمی‌آورد و او سرانجام روشن می‌کند که چرا برای کوفتن بر سر داربی این همه اصرار دارد؟ بله؛ این ادامه ستیز سال گذاشته و داربی قبل با امیر قلعه‌نویی است. او با کلی طعنه و کنایه عبارت «اجنبی‌پرست» را به سرمربی استقلال یادآوری می‌کند تا معلوم شود آنتن سیما، کاملا بوی یک جدال شخصی را به خودش گرفته است. عادل به غیرمنطقی‌ترین شکل ممکن داربی را به نیت شخص قلعه‌نویی زیر پایش له می‌کند، بی‌اعتنا به اینکه کیفیت این بازی چندان هم از استاندارد سایر مسابقات باشگاهی در ایران پایین‌تر نیست، اینکه افکار عمومی چقدر در قبال بازنده‌های این بازی بی‌رحم‌اند و البته اینکه تیم ملی مملکت هم اساسا بر پایه همین تاکتیک‌های تدافعی و محتاطانه راهی جام‌جهانی شد. پیش از این از هر چه در این فوتبال خراب می‌شد فیلم می‌گرفتند و برای نود می‌فرستادند. ما که این روزها یک نود خراب داریم، فیلم آن را کجا می‌توانیم بفرستیم؟