هفته نامه فرانسوی لوپوئن در مقاله‌ای به قلم فدریک تِرین، نوشت، آزادسازی بازار کار آلمان که از زمان شرودر آغاز شده به فقر کارگران آلمانی منجر شده است، و بسیاری از آنان را به داشتن دو شغل هم زمان واداشته است.
آمریکایی شدن بازار کار آلمان، پدیده‌ای است که سال به سال بیشتر می‌شود. به عبارت دیگر، در آلمان، نزدیک به دو میلیون و ششصد شصت هزار نفر در دو جای مختلف کار می‌کنند تا بتوانند بین درآمدها و هزینه‌های خود تعادل برقرار کنند. بر اساس اطلاعات آژانس فدرال اشتغال، این رقم 2/3 درصد در سال افزایش یافته است. نزدیک به 9/1 درصد نیروی کار موجود در «قوی ترین اقتصاد منطقه یورو» برای دو کارفرمای مختلف کار می‌کنند، که این رقم در ده سال پیش 4/3 درصد بود.
این ارقام نشان می دهد که چگونه وضعیت کارکنان کم درآمدتر، در جمهوری فدرال آلمان، طی دهه گذشته رو به وخامت گذاشته است. موسسه آلمانی تحقیقات اقتصادی، محاسبه کرده است که میانگین حقوق و دستمزد در آلمان از سال 2003، 4/2 درصد کاهش یافته است. سقوطی که ثروتمندترها از آن گریخته اند. به این صورت که، فردی که در سال 2000، درآمدی معادل 1290 یورو داشته، ده سال بعد مبلغ 242 یورو از درآمد ماهانه خود را از دست داده است، در حالی که کارمندی که در همان زمان 5368 یورو دریافت می کرده، 113 یورو افزایش درآمد ماهانه داشته است. در سال 1998، نیمه فقیرتر مردم 4 درصد کل ثروت کشور را در اختیار داشتند که این رقم در حال حاضر به سختی به 1 درصد می‌رسد.
این فروپاشی بسیار سریع تر از آن چیزی است که در سایر کشورهای اتحادیه اروپا ثبت شده است. آلمان پس از لیتوانی، دومین کشور است که بیشترین تعداد کارگران فقیر را داراست. بر اساس اعلام موسسه تحقیقات مشاغل و بازار کار نورنبرگ، نزدیک به 25 درصد نیروی کار، که حدود 7 میلیون نفر هستند، کمتر از دو سوم دستمزد متوسط ملی که 9/54 یورو در هر ساعت است درآمد دارند. در کشورهایی مانند بلژیک، دانمارک و فنلاند، نسبت کارکنانی که کمتر از حد متوسط، دستمزد می‌گیرند از 10 درصد تجاوز نمی کند. این مطالعه همچنین به تفاوت های فاحش میان درآمد‌هایی که در کشورهای مختلف اتحادیه اروپا پرداخت می شود، اشاره می‌کند. در دانمارک، میانگین دستمزد ساعتی، 15/80 یورو است، در حالی که در بلغارستان، از 1/08 یورو تجاوز نمی کند.
فقر کارگران آلمانی تا حد زیادی به آزاد سازی بازار کار مربوط می‌شود که در زمان صدراعظمی گرهارد شرودر سوسیال دموکرات آغاز شد. از زمان اجرای قانون اصلاحی هارتز (Hartz) ، در حال حاضر، نزدیک به 5 میلیون نفر در تلاشند تا با انجام «کاری کوچک» که برای آنان، ماهیانه 450 یورو یا ساعتی یک یورو درآمد دارد، زنده بمانند. از شش میلیون و صد هزار نفری که یارانه مربوط به قانون هارتز را دریافت می‌کنند، نزدیک به 2 میلیون نفر «تقریبا به طور کامل به کمک های اجتماعی ارائه شده توسط دولت وابسته هستند».
آمریکایی شدن بازار کار آلمان، پدیده‌ای است که سال به سال بیشتر می‌شود. به عبارت دیگر، در آلمان، نزدیک به دو میلیون و ششصد شصت هزار نفر در دو جای مختلف کار می‌کنند تا بتوانند بین درآمدها و هزینه‌های خود تعادل برقرار کنند. بر اساس اطلاعات آژانس فدرال اشتغال، این رقم 2/3 درصد در سال افزایش یافته است. نزدیک به 9/1 درصد نیروی کار موجود در «قوی ترین اقتصاد منطقه یورو» برای دو کارفرمای مختلف کار می‌کنند، که این رقم در ده سال پیش 4/3 درصد بود.
این ارقام نشان می دهد که چگونه وضعیت کارکنان کم درآمدتر، در جمهوری فدرال آلمان، طی دهه گذشته رو به وخامت گذاشته است. موسسه آلمانی تحقیقات اقتصادی، محاسبه کرده است که میانگین حقوق و دستمزد در آلمان از سال 2003، 4/2 درصد کاهش یافته است. سقوطی که ثروتمندترها از آن گریخته اند. به این صورت که، فردی که در سال 2000، درآمدی معادل 1290 یورو داشته، ده سال بعد مبلغ 242 یورو از درآمد ماهانه خود را از دست داده است، در حالی که کارمندی که در همان زمان 5368 یورو دریافت می کرده، 113 یورو افزایش درآمد ماهانه داشته است. در سال 1998، نیمه فقیرتر مردم 4 درصد کل ثروت کشور را در اختیار داشتند که این رقم در حال حاضر به سختی به 1 درصد می‌رسد.
این فروپاشی بسیار سریع تر از آن چیزی است که در سایر کشورهای اتحادیه اروپا ثبت شده است. آلمان پس از لیتوانی، دومین کشور است که بیشترین تعداد کارگران فقیر را داراست. بر اساس اعلام موسسه تحقیقات مشاغل و بازار کار نورنبرگ، نزدیک به 25 درصد نیروی کار، که حدود 7 میلیون نفر هستند، کمتر از دو سوم دستمزد متوسط ملی که 9/54 یورو در هر ساعت است درآمد دارند. در کشورهایی مانند بلژیک، دانمارک و فنلاند، نسبت کارکنانی که کمتر از حد متوسط، دستمزد می‌گیرند از 10 درصد تجاوز نمی کند. این مطالعه همچنین به تفاوت های فاحش میان درآمد‌هایی که در کشورهای مختلف اتحادیه اروپا پرداخت می شود، اشاره می‌کند. در دانمارک، میانگین دستمزد ساعتی، 15/80 یورو است، در حالی که در بلغارستان، از 1/08 یورو تجاوز نمی کند.
فقر کارگران آلمانی تا حد زیادی به آزاد سازی بازار کار مربوط می‌شود که در زمان صدراعظمی گرهارد شرودر سوسیال دموکرات آغاز شد. از زمان اجرای قانون اصلاحی هارتز (Hartz) ، در حال حاضر، نزدیک به 5 میلیون نفر در تلاشند تا با انجام «کاری کوچک» که برای آنان، ماهیانه 450 یورو یا ساعتی یک یورو درآمد دارد، زنده بمانند. از شش میلیون و صد هزار نفری که یارانه مربوط به قانون هارتز را دریافت می‌کنند، نزدیک به 2 میلیون نفر «تقریبا به طور کامل به کمک های اجتماعی ارائه شده توسط دولت وابسته هستند».